Κάθε οργάνωση διέπεται από κάποιες αρχές, κάποιες πρωτεύουσες και άλλες δευτερεύουσες. Διαχρονικά στο δημαρχείο οι πρωτεύουσες αρχές είναι δυο: (α) πως θα φάμε και (β) πως θα δώσουμε στους δικούς μας να φάνε. Η εξυπηρέτηση των δημοτικών καθηκόντων και υποχρεώσεων δεν υπάρχει καν στη λίστα, ή το πολύ-πολύ καμιά φορά τριτεύει. Κι όπως έχει αποδειχθεί τρανά την τελευταία δεκαετία, αυτό ισχύει άσχετα από την πολιτική χροιά των εκάστοτε αιρετών. Ή, με πιο απλά λόγια, πάρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον.
Έτσι λοιπόν μια φουσκώνει το δημαρχείο με την δημιουργία άχρηστων οργανικών θέσεων για την πρόσληψη των εκάστοτε δικών μας, και μια ξεφουσκώνει με συμβάσεις ανάθεσης έργων στους εκάστοτε δικούς μας. Η μέθοδος δεν έχει σημασία, ο δημότης τα πληρώνει ούτως ή άλλως και με τις δύο έννοιες της λέξης: και πληρώνει τα έξοδα, και τρώει στη μάπα τα αποτελέσματα.
Έτσι έχουμε καταντήσει δυο και τρεις και τέσσερεις διαφορετικές υπηρεσίες, η κάθε μια βέβαια με τον δικό της αντιδήμαρχο και προϊστάμενο και γραμματέα και επόπτη και κατώτερο προσωπικό και βάλε, μπήξε, δείξε, να έχουνε την ευθύνη για τα ίδια ακριβώς πράγματα. Με αποτέλεσμα βέβαια όλοι τους να τρώνε και κανείς να μην είναι υπεύθυνος για τίποτα, γιατί πάντα όλα εξαρτώνται από κάποιον άλλον σε κάποια άλλη υπηρεσία.
Καλό παράδειγμα το πάρκο Καφατσάκη. Εμπίπτει πρωτίστως στην αρμοδιότητα (α) της υπηρεσίας πρασίνου, (β) της υπηρεσίας καθαριότητας και (γ) των τεχνικών υπηρεσιών, όταν βέβαια δεν χρειάζεται να εμπλακούν και οι διοικητικές ή/και οι οικονομικές υπηρεσίες. Απόλυτο χάος, αλλά έτσι ακριβώς το θέλουνε, γιατί έτσι όλοι τρώνε και κανείς δεν δουλεύει. Και έτσι είναι κι όλα τ’ άλλα.